Het tempo van kinderen ligt vele malen lager dan dat van volwassenen. Dat begint al bij de snelheid van waarnemen. Vervolgens het verwerken van prikkels. Omdat kinderen veel minder ervaringen hebben opgedaan in hun leven, hebben zij meer tijd nodig om te ‘processen’ wat er nu precies gebeurd. In hun hoofd wordt het kasje met laatjes nog gebouwd, geordend en gevuld. Dit maakt dat zij later reageren dan volwassenen. Een andere reden is natuurlijk dat kinderen nog veel dichter bij het natuurlijke bioritme staan dan volwassenen. Om verbinding te krijgen met je kind is het afstemmen van je tempo dus belangrijk.
Neem een dag de rust en ruimte om het tempo van je kind te volgen
Hou het gewone ritme aan: opstaan, aankleden, eten, activiteit, koffie, enzovoort. En doe precies als je kind doet. Dus wanneer hij/zij de tijd neemt voor een boterham, doe jij dit ook. Wanneer hij/zij druk gaat spelen, ga jij ook een actieve bezigheid doen. Gaat hij/zij vervolgens rustig een boekje lezen, plof je naast hem/haar op de bank.
Evalueer aan het einde van de dag hoe dit voor je was:
- Moest je erg terugschakelen?
- Zou je kind op ‘normale’ dagen een tandje extra moeten leveren om jouw tempo bij te houden?
- Ben je net zo moe als anders?
Trek eerlijke conclusies en neem die mee voor de dag van morgen.
Familie, de bedding waarin je ontvangen wordt en waarin je – als je niet wordt afgestaan – opgroeit. Ik denk dat elk kind geboren wordt in de verwachting dat het welkom is. Het gezin is het nest dat je bouwt in de stamboom van jullie beide families.
Kinderen hebben is ook leren afscheid nemen, soms al weer heel snel. Daarom in dit nummer ook een artikel over een kinderhospice. Omdat afscheid nemen net zo belangrijk is als ontvangen.
Familie, je hebt het, of je er nu blij mee bent of niet.
In dit katern vind je praktische tips voor het graven naar schatten: in jezelf, ontdek ze bij elkaar of verzamel je schatten in een zoekboek.
Bijna vakantie…. We bereiden ons voor op zomerse sferen, nieuwe ontmoetingen, talen, culturen en toevallige ontdekkingen. Al deze ontdekkingen, onbedoeld en onbewust vanuit vakantiesferen aangereikt, geven kinderen voor het komende schooljaar weer nieuwe inspiratie tot leren.
Hoe vier je Sinterklaas als je kind autisme heeft?
Interview met Mieke Sjoer door Patricia Ritsema van Eck.
Mieke is moeder van drie “auti’s” ‐ zoals ze zelf zegt – van 10, 14 en 17 jaar. De jongste twee hebben het Syndroom van Asperger, de oudste heeft PDD‐NOS. Jarenlang zag ze als een berg tegen Sinterklaasavond op. De ouderavonden op school hierover bleken vooral een uitwisseling van ervaringen van ouders te zijn. Waar ze echter behoefte aan had, was een soort handleiding met tips hoe je het beste de organisatie en invulling van pakjesavond kunt aanpakken. Mieke is met haar drie bijzondere kinderen inmiddels zelf een ervaringsdeskundige geworden op dit gebied. In dit interview vertelt ze alles wat ze zelf graag had willen zien in een dergelijke handleiding.