Het opvoeden van kinderen is een grote uitdaging. De grootste leerschool is het leren omgaan met emoties.
Kinderen zijn, zeker als ze klein zijn, spontaan in het uiten van hun emoties. Maar dit wil niet zeggen dat ze hun emoties gebalanceerd uiten. Kinderen kunnen, net als wij, overmand raken door emoties van boosheid, angst of verdriet.
Hoe ga je hiermee om? Geef je ze ruimte of duw je ze weg?
Word meester over jezelf: oefen jezelf in bewust zijn zodat je begrip tegenover onbegrip kunt plaatsen.
Een emotie is meestal een uiting op een situatie die niet begrepen is. Zo gezien is een emotie een uiting van onbegrip. Dit is niet goed of fout. Het vraagt alleen maar om er begrip tegenover te plaatsen. Als de emotie wat geluwd is, spiegel je het kind zijn uiting terug: “Jij was boos, ik begrijp het.”
Dat geeft het kind de ruimte om over zijn emotie te vertellen en het krijgt de kans om er verantwoordelijkheid voor te nemen. Maar dit je kan alleen als je geleerd hebt om begrip en bewustzijn te hebben voor je eigen emoties.
De emoties van kinderen zijn soms zo heftig dat je als opvoeder uitgedaagd wordt in je centrum of eigen krachtveld te blijven. Je laten meeslepen met de emoties van je kind veroorzaakt nog meer boosheid, angst of verdriet.
Je bewust zijn van je eigen emoties is de grote uitdaging bij het opvoeden van kinderen (en in de omgang met ‘lastige’ volwassenen ;)).
Zie het als een leerschool. Je krijgt dankzij hen de kans om meester te worden over jezelf.
Steeds meer leraren ontdekken de kracht van kunst als leermiddel. Als motor om in beweging te komen; als verleider om nieuwsgierig uit te reiken naar het nieuwe. Als drempelverlager om nieuwe informatie toegankelijk te maken. Als verzachter om het oude los te laten. Als blikopener om ruimte te maken voor nieuwe inzichten.
In dit nummer onderwerpen die je als ouder, opvoeder of leraar direct kunt toepassen. Ook thuis en in de kinderopvang; kinderen leren tenslotte overal!
Educare katern - geef je kinderen in de klas de ruimte. Scholen belemmeren kinderen in hun bewegingsruimte. Dat is helemaal niet nodig. Kijk eens verder en schep met eenvoudige middelen meer ruimte!
Elk kind is anders en heeft zijn eigen interesses en zijn eigen oorspronkelijke gedrag waarmee hij zich laat zien. Deze ‘eigenheid’ kun je omschrijven als de kern of de zielenkwaliteit van het kind.
Als het kind ouder wordt, gaat hij zich aanpassen aan de verwachtingen van de omgeving. Daarmee verschuift het zicht op zijn eigen wezen, zijn eigen ziel, naar de achtergrond.
Het gebeurt toch bij iedereen? Ons kind pest, trappelt van woede, gooit met speelgoed. Of als ze al iets groter zijn: vandalisme, spijbelen, onverwerkt verdriet… Hoe gaan we daar best mee om? Hoe voorkomen we probleemgedrag? Opvoeden: we willen van onze kinderen, kleinkinderen, leden in onze jeugdbeweging ‘goede mensen’ maken. Die voor de wereld en de mensen om hen heen verantwoordelijkheid opnemen. En die dat doen vanuit zichzelf - en niet ‘omdat het moet’. Anouk Depuydt ontwikkelde ‘Verbondenheid’: een invalshoek waar we antwoorden in kunnen vinden. In het onderwijs leverde dat al vele rijke ervaringen op: de bewijzen zijn er, het loont. Hoog tijd dus om deze aanpak uit te breiden naar het gezin, de buurt, de kinderopvang, de jeugdbeweging.
Het boek kan besteld worden via onderstaande link: