Geef echte aandacht en wees oprecht nieuwsgierig

Hoe vaak gebeurt het niet, dat je bijna automatisch tegen je kind praat? Je zit met je gedachten ergens anders, of je reageert vanuit een oordeel die het gedrag van je kind of zijn vraag bij jou oproepen. Echt luisteren is niet altijd  vanzelfsprekend. Hoe vaak hebben we immers niet onze interpretatie al klaar, zijn we in gedachten al bezig met het antwoord? Vaak mis je dan net wat je kind eigenlijk bedoelt. En juist dan roept jouw reactie weerstand op bij je kind en wordt het kind “lastig”, is er gezeur, gemopper.

Als je echt met je aandacht bij je kind bent, kun je veel beter een idee krijgen wat er aan de hand is. Je kunt dan ook vanuit dat betrokken luisteren gevoelens benoemen (“jij zou graag willen dat….” of “jij vindt het niet leuk dat…”), en tegelijkertijd checken of het klopt wat je denkt te zien en te horen.

Zo stem je veel beter af of je kind en wordt miscommunicatie vermeden. Vaak is het voor een kind al voldoende als hij zich gehoord en begrepen voelt. Echt contact voorkomt veel onnodige wrevel, aan beide kanten. Probeer nieuwsgierig te zijn naar je kind i.p.v. dat je zelf al invult wat er gaande is. Je zult zien dat het contact van jou met je kind er leuker en gemakkelijker door wordt.

Dat lukt natuurlijk niet altijd. Maar het helpt wel om er meer oog voor te hebben. En als je even geen aandacht kunt hebben omdat je ergens mee bezig bent, kun je dat beter even laten weten: “ik ben nu bezig met ……, ik kom zo bij je en dan kan ik wel naar je luisteren”