In mijn meidengroep zijn er een zestal tussen de 10 en 12 jaar. Hun gesprekken gaan over populaire zangers en welk meisje een oog heeft op welke jongen. Het luide praten (en dan bedoel ik hard) stoort me en over dat ze alles snel snel doen, heb ik ook een mening.

Als ik eerlijk ben, hoor ik mezelf denken ‘Wat een leegpraat.’ en ook ‘Ik heb ze niets te bieden wat ze boeit.’ Met dit soort oordelen in mijn hoofd (en handelen!) blijf ik in de situatie gefrustreerd hangen. Dat helpt mij niet, en hen niet. Ik heb mijn empatische bril nodig om de situatie te verhelderen.

·         Luister met je hart naar je oordelen als dé uitdrukking van onze verlangens en behoeften.
Als ik mijn vrijmoedige gedachten en labels vertaal naar mijn onderliggende behoefte dan hoor ik in plaats van ‘Wat een leegpraat.’ het verlangen naar zaken die er [voor mij] werkelijk toe doen.

·         Met ‘Ik heb ze niets te bieden wat ze boeit.’ ontdekte ik mijn wens om een doeltreffend en aantrekkelijk programma voor deze groep kinderen aan te bieden.

Door je in te leven in de ander zul je ervaren je wat er speelt en meer begrip krijgen. Stel je voor, je staat in de schoenen van de ander, hoe zou jij je gedragen? Waarom doe je wat je doet? Je hoort als het ware het verlangen als een soort ondertiteling van de oordelen zoals gezien worden, waardering krijgen en het verlangen naar afwisseling en ontdekking.

Voor mij was het hoogste tijd voor een gesprek, zeg maar meiden onderling.

Ik begon met te zeggen dat ik moeite had met de luide praatjes, dat ik graag zag dat ze aan het programma deelnemen, wilde dat ze het naar hun zin hebben en tegelijkertijd twijfelde of het programma bij hun wensen aansloot.

En ja, ze vertelden dat ze het programma niet boeiend vonden en deden twee voorstellen voor de komende weken. En gaven mij de tip niet zo serieus op hun praatjes in te gaan, dat deden ze zelf ook niet, toch? Dus.

De week daarop kwamen de meiden terug en lieten met klei hun wereld aan ons zien. Het gezamenlijke plezier spatte ervan af!