Ja maar… dat is geen leuk onderwerp. Dat moet je bij kinderen weghouden. Als ze er mee te maken krijgen is het vroeg genoeg…

Nee, dan is het eigenlijk al te laat! Dan staat de mensen in de omgeving van het kind of de kinderen zelf op scherp. Ze hebben hun handen al vol: aan zaken regelen, verdriet hebben en soms ook de weg kwijt zijn. Als je dan al eerder met kinderen over de dood gesproken hebt, gewoon op een rustig moment als er niets aan de hand is, dan hebben ze al een referentiekader en is niet alles nieuw voor ze. Dan weten ze, op het moment dat jij de dood niet kunt tegenhouden, dat deze bij het leven hoort. Het is dan op dat moment wat makkelijker praten.

Maak een lekkere pot thee en stel simpele vragen:

Wie weet wat de dood is?
Heb je wel eens een dood mens of dood (huis)dier gezien?
Hoe vond je dat?
Weet je wat er gebeurt met het lichaam van iemand die dood is?
Wat zou jij willen?
En wat zou je willen dat er met mijn (vragensteller/ster) lichaam gebeurt?
Zou er nog iets anders zijn dan het dode lichaam, en wat dan?

Vanzelf kom je dan in heel boeiende gesprekken. Kinderen zijn van nature niet bang voor de dood. Dat zijn meestal de volwassenen, die dit op kinderen overbrengen en dan de kinderen weer op elkaar.

En het is zeker niet moeilijk om zo’n gesprek te leiden.

De Gouden Regel is: Wees altijd eerlijk, dan hoeven ze er nooit achter te komen dat de werkelijkheid anders is (was). In de magische denkwereld van het (jonge) kind is de eigen fantasie meestal vele malen gruwelijker dan de werkelijkheid.